If I were a madman, jaba dibi-dibi-dam...

Ostatnio wraz z Aniołkiem oglądaliśmy film pt. "Lot nad kukułczym gniazdem". Film jest IMHO kapitalny, lecz nie o tym zamierzam bajdurzyć.

Główny bohater - McMurphy - pragnął się wymigać od pracy w kamieniołomach poprzez udawanie niepełnosprawnego umysłowo. Udało mu się oszukać władze więzienia i ostatecznie został zamknięty w szpitalu psychiatrycznym. Niby był on najnormalniejszy ze wszystkich pacjentów, ale jednak nie wyglądało na to, że był on w pełni zdrowy umysłowo. I tu nasuwa się moje pytanie - czy każdy z nas nie ma w sobie chociaż odrobiny z szaleńca?

Myślę, że ma. Jeśli by iść drogą "ze skrajności w skrajność" to można by powiedzieć, że każdy z nas jest wariatem, a im dłużej zachowujemy się dziwacznie tym bardziej te zachowanie staje się normalne i ludzie zaczynają je akceptować oraz tolerować. Jednakże  sądzę, że szaleństwo u każdego obywatela objawia się w inny sposób. Nie ma jednego określonego wzorca hmm użyję kolokwialnego zwrotu - by być świrem.

Czy czasem, jeśli pragniemy czegoś bardzo mocno to nie odczuwamy bądź czy nie mówią nam ludzie, że nasz cel opętał nasz umysł i nie potrafimy myśleć o niczym innym? Ciągle o tym myślimy, mówimy, dajemy sygnały naszymi gestami, ciałem, mimo że to wszystko jest niepotrzebne. Nie po to posiadamy mózgi by je ograniczać tylko do jednej, określonej rzeczy. Nasza obsesja nie może zasłaniać nam rzeczywistości. Albo inna sytuacja - coś nam się udało bądź otrzymaliśmy jakiś przedmiot, który chcieliśmy mieć od bardzo bardzo dawna. Nasza radość nie zna granic. Nie potrafimy usiedzieć w miejscu z zachwytu. Zamiast cieszyć się po cichu, tylko w naszym sercu, my chcielibyśmy oznajmić całemu światu o naszym niebywałym szczęściu. Te zachowanie jest niby typowe ludzkie ale u drugiego człowieka wzbudza jakieś, nawet małe, zdziwienie. Ostatni przykład - ponieśliśmy klęskę, porażkę, coś nam nie wyszło. Jesteśmy załamani. W furii naszego gniewu jesteśmy gotowi warczeć na wszystkich w okół, krzyczeć, coś zdemolować, innymi słowy, zachowywać się nadpobudliwie. Czy to też nie jest jakiś rodzaj szaleństwa?

Śmiem twierdzić, że każdy z nas, gdzieś w głębi duszy posiada małego szaleńca, a szaleństwo (ale takie w granicach rozsądku) jest nieodłączną częścią życia codziennego. Nie mówię tutaj o schizofrenii czy innych tego typu zaburzeniach. Mówię o normalnym, przeciętnym zjadaczu chleba, który od czasu do czasu potrafi zachować się w sposób, w jaki nie pomyślałby, że może się zachować. Gdyby nie szaleństwo - nasz świat byłby po prostu monotonny i strasznie przewidywalny.