Umierać ale żyć

Ostatnio byłem w Gdańsku. Pojechałem tam głównie na Jarmark św. Dominika aby móc pogrzebać się w starociach. Byłem zszokowany tym jak bardzo typowy jarmark, który pamiętam z młodszych lat zmienia się. Niegdyś cały brzeg Motławy był zapełniony straganami i kramami ze starociami i antykami. Teraz tylko na jednym stoisku znalazłem prawdziwe, stare rzeczy. Reszta to albo podróbki nowe albo po prostu stragany z jakimś barachłem. W moich oczach jarmark umiera.

Wiem, że to normalna kolej rzeczy, że wszystko musi kiedyś umrzeć ale czy musi teraz?

Nie musi. Jeśli się nie chce to to tak łatwo nie umrze. Ja bynajmniej nie zamierzam się poddać i będę starać się dalej. Iść ścieżką życia, którą wybrałem i mimo wszelakich trudności będę starał się na nią wrócić. Wiem jak powinno być, wiem jak jest, wiem (a przynajmniej domyślam się) co siedzi innym we głowach. Zamierzam dalej walczyć bo nie wierzę i przede wszystkim nie chcę by to umarło śmiercią naturalną. Rzecz jasna w tej części notki nie piszę już o Jarmarku...

Wiem co jest dla mnie ważne, wiem co jest ważne dla innych i zrobię wszystko by było to ważne dla nas wszystkich.